Ken je het verhaal van de blinde mannen en de olifant?
Nee?
Lees hier mijn vertaling (de “officiële lezing” is nogal serieus):
Zes blinden gingen op zoek naar een olifant, terwijl ze geen idee hadden wat een olifant eigenlijk was.
Onderweg liep de eerste van de zes er tegenaan (logisch, want hij was tenslotte blind) en hij riep gelijk: “Oh, ik weet het al. Een olifant is een soort muur.”
De tweede blinde zag natuurlijk niet wat er gebeurde en stootte zijn kop tegen een slagtand en zei: “Nee joh, het is hard, rond en scherp. Dat moet een speer zijn.”
De derde tastte in het rond en vond geen muur of speer, maar de kronkelende slurf: “Aha. Dat lijkt wel heel erg op een slang”.
De vierde was natuurlijk heel nieuwsgierig geworden, voelde voor zich uit en vond een poot: “Da’s niet zo moeilijk. Een olifant is een soort boom. “
De vijfde pakte het oor beet: “Ik weet zeker dat dit een waaier is.”
En als laatste de zesde. Hij pakte de staart en kon niet anders zeggen dan dat een olifant net als een touw was.
En toen kregen ze ruzie.
Totdat naar elkaar gingen luisteren en hun ervaring met elkaar combineerden….
Waarom ik dit vertel? Omdat het een mooi voorbeeld is van het belang van “The Bigger Picture” en de kracht van interpretatie. Want ookal hadden de blinden niet direct door dat een olifant een groot dik grijs dier is, ze hadden ook geen van allen ongelijk.
En zo zou je af en toe ook eens moeten kijken naar je bedrijf. Want iedere afdeling, of iedere collega, ziet alleen zijn eigen stukje olifant. En om echt te kunnen samenwerken moet je ook samen af en toe kijken naar de HELE olifant.
(en daarna mag je ‘m weer in stukjes hakken om er mee om te kunnen gaan hoor!)
*Mo*